Rozdział dwudziesty czwarty.

Zamiast tłuc się autobusem, postanowiliśmy korzystać z pięknej wrześniowej pogody i wróciliśmy pieszo. Przy okazji Bartek zwiedził trochę moje rodzinne miasto.  Po drodze zahaczyliśmy także o lokal z moimi ulubionymi goframi, ponieważ byłam potwornie głodna.

- A to moja szkoła. –powiedziałam wskazując palcem mury mojego byłego gimnazjum. Bartek zlustrował budynek wzrokiem, ale nic nie powiedział ponieważ w buzi miał jeszcze ostatni kęs gofra.

- Co Ty na to, żebym Cię z kimś zapoznała? –zaproponowałam po chwili ciszy.

- Chętnie. –powiedział z uśmiechem.  Wyjęłam z torby telefon i wybrałam numer, z którym chciałam się połączyć. Już po pierwszym sygnale usłyszałam bardzo dobrze znany mi głos.

-Tosia? –zapytała Karina. –Wiesz już co się stało, prawda?

-Tak wiem, byłam dziś u niego. Obudził się i wygląda na to że wyjdzie z tego.

-O! To super! –dziewczyna niemal że krzyknęła.

- Ja też się cieszę. –powiedziałam z uśmiechem. –A teraz mam do Ciebie pytanie.

-Słucham Cię uważnie.

-No więc, chcesz kogoś poznać?

- Jasne, przecież wiesz że jestem zawsze otwarta na nowe znajomości. A kto to?

- Mój przyszły braciszek. –powiedziałam uśmiechając się do Bartka.

-Bartek? Serio? Ten słodziak, z którym wstawiasz zdjęcia na fejsa? To ja się ubieram i zaraz wychodzę, gdzie się spotkamy? –powiedziała dziewczyna na jednym wdechu a ja wybuchłam śmiechem.  Mój towarzysz dziwnie się na mnie spojrzał, więc ucichłam i odpowiedziałam przyjaciółce.

-Za 15 minut w parku? I uważaj żebyś z tej ekscytacji sobie czegoś nie zrobiła.

-W takim razie za 15 minut będę. Do zobaczenia. –powiedziała szybko, ignorując ostatnie zdanie mojej wypowiedzi i rozłączyła się.

-Czyli kierujemy się do parku? –zapytał chłopak gdy schowałam komórkę do torby.

-Yhym. –mruknęłam entuzjastycznie i ruszyliśmy w stronę miejsca spotkania.

***

Czas w parku leciał nam szybko. Wyraźnie zauważyłam że Bartek wpadł w oko Karinie. Szkoda ze dzieli ich aż tyle kilometrów. Wydaje mi się że stworzyliby świetną parę. Po prawie dwugodzinnym spacerze  wróciliśmy do domu. Wyściskałyśmy się z Karina na pożegnanie, ponieważ nie wiedziałam czy jeszcze jutro się zobaczymy.  W domu było pusto, ani jednej żywej duży. Założyłam więc, że nasze gołąbeczki wybyły na spacer zabierając także Lolę. Zaczęłam zastanawiać się czym mogłabym się zająć, żeby uniknąć nudy i doszłam do wniosku że powinnam ogarnąć trochę w walizce, ponieważ rano nieco w niej nabałaganiłam. Gdy weszłam do sypialni na łóżku zastałam pobojowisko. Zmięta pościel, otwarta walizka z przemieszanymi ciuchami, wilgotny jeszcze ręcznik i walająca się po podłodze piżama. Nie sądziłam że wygląda to aż tak strasznie. Wzięłam głęboki oddech i zabrałam się za porządki. Doprowadziłam do ładu zawartość walizki, ręcznik odniosłam do łazienki oraz podniosłam i schludnie złożyłam piżamę. Na koniec równiutko posłałam łóżko. Gdy wszystko było w idealnym porządku wyszłam z pokoju zamykając za sobą drzwi. Weszłam do salonu i rozsiadłam się na sofie obok Bartka który jednym okiem oglądał telewizję, a drugim przeglądał coś w telefonie.  Włączyłam laptopa mamy który stał na stole i zalogowałam się an facebook’u. Przypomniało mi się, że zostawiłam w torbie telefon. Skoczyłam wiec po niego do przedpokoju i za chwile znów siedziałam na kanapie.  Na wyświetlaczu pojawił się napis „2 nowe wiadomości”. Bez zbędnych ceregieli weszłam w skrzyknę odbiorczą żeby odczytać smsy. Oba dostałam w tym samym czasie, czyli o 17:06, równo 10 minut temu.  Pierwszy był od Kornelii, a drugi od numeru, którego nie znałam.  Otworzyłam wiadomość od przyjaciółki.

Cześć Tosia. Moja mama urodziła zdrowego chłopca a rodzice chcą nazwać go Gabryś. Skojarzyło mi się to od razu z Twoim przyjacielem, wiec pomyślałam że do Ciebie napiszę. Fajnie, prawda?

Uśmiechnęłam się do telefonu i odpisałam.

No jasne że fajnie, wszyscy Gabrysie są fajni. Pogratuluj rodzicom. Buziaki.

Otworzyłam smsa od nieznajomego numeru. Świat naglę się zatrzymał. Nie wiedziałam o co chodzi. Przeczytałam go trzykrotnie i na dal nie mogłam uwierzyć w jego treść. Dłonie zaczęły mi się trząść.

„Proszę, niech to będzie sen.” –pomyślałam. 

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*
No i proszę mamy rozdział 24. Poprawiałam go kilka razy a teraz dodaję. Mam nadzieje ze se spodoba. Nie jest jakiś nadzwyczajny i na pewno wyszedł gorszy od poprzedniego.;/ Co tu więcej napisać, nie zdradzę wam o co chodzi, ale cos czuję że i tak się domyślacie.
No więc to tyle, co miałam wam do powiedzenia. Aaa no i zajrzyjcie do poprzedniego posta ; )
Zabieram sie za pisanie kolejnego rozdziału.
E . ;D