Rozdział dwudziesty drugi

-Dzwoniła jego mama. Miał wypadek i w ciężkim stanie trafił do szpitala.

Dopiero po chwili zaczęłam rozumieć sens słów mojej mamy. Do oczu napłynęły mi łzy. Agnieszka mówiła dalej.

-Do tej pory nie odzyskał przytomności.

-Mamo... -zaczęłam i poczułam w gardle rosnącą gule. Nie wytrzymałam po moich policzkach popłynęły słone krople. -Jaki wypadek? -ledwo usłyszałam własne słowa.

-Rozbił się na skuterze. Tosiu, trzeba mieć nadzieję. On z tego wyjdzie, to dzielny chłopak. -pocieszała mnie mama.

-Tak... -powiedziałam -Na pewno. -i wierzchem dłoni wytarłam policzki.

-Niedługo przyjedzie po nas Wojtek. Jesteś spakowana?

-Tak. Raczej tak. Pójdę sprawdzić. Chodź ze mną. -zwróciłam się do Bartka, który stał za mną z przerażoną miną.

W ciszy pokonaliśmy schody i korytarz prowadzący do mojego pokoju. Gdy zamknęłam za nami drzwi nie wytrzymałam, rzuciłam się Bartkowi na szyję i zaczęłam płakać.

-Cii...Spokojnie. -powiedział głaszcząc mnie po plecach. -Będzie dobrze zobaczysz.

-A jeśli nie? A jeśli nie zdążymy dojechać do Ełku na czas? Jeśli już nigdy nie usłyszę jego głosu? -zasypałam go pytaniami, na które Bartek nie mógł znać odpowiedzi.

-Tosia, uspokój się, proszę.

Wzięłam głęboki wdech, potem wypuściłam powietrze nosem i jeszcze raz, i jeszcze. Bartek wytarł moje policzki i pocałował mnie w czoło.

-Już dobrze. Teraz pomyśl czy jesteś na pewno spakowana.

Szybko przemyślałam co mam w małej walizce, która wczoraj ledwo się domknęła. Postanowiłam wyjąć z niej baleriny i sukienkę, którą planowałam założyć jutro. Na ich miejsce wrzuciłam szybko byle jakie ciuchy, które nawinęły mi się pod ręce. Zaczęłam szarpać się z zamkiem, jednak moja próba zamknięcia walizki nie wychodziła zbyt dobrze. Robiłam to zbyt nerwowo, a do tego nie wkładałam w to dużo siły, ponieważ jej nie miałam.

-Ja to zrobię. -zaoferował się Bartek.

-Dzięki -powiedziałam oddając walizkę w jego ręce ja tym czasem długo nie myśląc wysypałam ze szkolnej torby całą zawartość i w pośpiechu wrzucałam do niej wszystko co mogło mi się przydać w Ełku. Na koniec chwyciłam z biurka prezent i zakomendowałam że możemy iść już na dół. Bartek wziął moją walizkę, a ja otworzyłam mu drzwi. Nie sprawdziłam nawet czy aby na pewno niczego nie zapomniałam, tylko pędem zbiegłam na dół. W salonie czekał już Wojtek.

-Cześć. Jedziemy? -zapytałam, próbując uniknąć jego pocieszeń lub pytań.

-Jeśli jesteś już gotowa to nie widzę przeszkód. -powiedział uśmiechając się do mnie pocieszająco. Bartek poszedł otworzyć samochód i zapakować moja walizkę do bagażnika. Wzięłam Lolę na ręce chwyciłam smycz wiszącą na wieszaku i również wymaszerowałam z domu. Zajęłam miejsce na tylnym siedzeniu obok Bartka. Podróż strasznie się dłużyła. Siedziałam zapatrzona w krajobraz a w mojej głowie kłębiły się miliony myśli. W połowie drogi do Ełku oczy zaczęły mi się przymykać i w końcu odpłynęłam. Jednak mój odpoczynek nie trwał długo, ponieważ uderzyłam głową o szybę. Mama odwróciła się do tyłu, a Wojtek spojrzał w lusterko.

-Nic się nie stało? -zapytała rodzicielka.

-Nic.

-Uważaj skarbie.

-Yhym. -odparłam i po chwili znów odleciałam. Tym razem udało mi się pospać trochę dłużej. Obudziłam się dopiero gdy staliśmy na jakiejś stacji. Nikogo nie było w samochodzie, tylko ja i Lola. Nagle poczułam ogromną chęć na coś słodkiego i kubek ciepłej kawy. Wyjęłam więc z torby portfel i wyszłam z samochodu. Przejrzałam się w szybie, żeby sprawdzić czy nie wystraszę ludzi. Byłam blada jak kreda, miałam lekko popuchnięte i zaczerwienione oczy. Zupełnie jak nie ja. Głośno westchnęłam, poprawiłam sweterek i ruszyłam w kierunku sklepu. Przy wejściu wpadłam na mamę i Wojtka, za nimi ciągnął się Bartek. Żadne z nich nic nie powiedziało, Wojtek tylko rzucił ze będą czekać w samochodzie. Kupiłam paczkę piegusków oraz kubek kawy z mlekiem i cukrem i wróciłam do samochodu.

***

Do Ełku dojechaliśmy po 20, wiec do szpitala nie mogłam już iść. Miałam tylko nadzieję że jutro nie będzie za późno.
________________________________________________________________________

Ehh... Strasznie zepsułam ten rozdział ;/ 

Przepraszam. 

Mam nadzieję że następny wyjdzie mi lepiej . ; )) 

E . ;P 

Mini. 6 komentarzy = rozdział, inaczej nie dodam ; ))